Bywają takie momenty, kiedy mam ochotę wsadzić kogoś w rakietę i wysłać w kosmos. I nie chodzi mi bynajmniej o naszą ulubienicę, która niejako „z urzędu” zajmuje się wyprowadzaniem mnie z równowagi i wprawianie w stan totalnego zdziwienia i zaskoczenia – swoimi jakże błyskotliwymi pomysłami, pismami, mądrościami… Ale dziś nie o tym. Dziś o innych jednostkach, zazwyczaj tych już po sześćdziesiątce, których misją jest krążenie po osiedlu, wyłapywanie płaczących dzieci i doprowadzanie ich rodziców do pasji….
Przykład pierwszy lepszy: wracam z chorym Julem od lekarza. Musimy jeszcze skoczyć na zakupy, co zdecydowanie nie spotyka się z jego uznaniem a wręcz przeciwnie – mój pomysł traktuje jako najgłupszy z możliwych. Jako, że syn mój jeszcze nie mówi ludzkim głosem na tyle, żeby mi swobodnie rzec: „Matko jedyna, chodźmy do domu, bo nie mam ochoty chodzić po sklepie i nawet obietnica jajca niespodziewanki nic tu nie zmieni” swój sprzeciw wyraża w sposób prosty – płaczem. Tak więc musimy negocjować – kucam przy tym moim dziedzicu i próbuję zmusić go do podjęcia mediacji (czyli krok pierwszy pt. „przestań jojczeć i posłuchaj”). I tak sobie mówię do niego – krzyczy, dalej mówię – dalej krzyczy, nawijam i nawijam – krzyki ustają, kontakt powraca a więc cel osiągnięty. Rozpoczynamy negocjacje – on wie, że tak czy siak pójdziemy do tego sklepu, ale ma wybór – albo będzie jojczał i nic mu z tego nie przyjdzie oprócz bólu głowy albo przestanie jojczeć i kupimy sobie po jednym smakołyku. Wspólnie ustalamy, że idziemy do sklepu bez darcia (ja również obiecuję nie płakać) a na poprawę nastroju kupimy sobie po drożdżówce z brzosią.
Tak mniej więcej wyglądają nasze negocjacje i taki mamy sposób na rozwiązanie problemów. Julo już od dawna nie jeździ w wózku (wszak piłkarskie, zwinne nóżki ma), więc na dłuższych wypadach zdarza się, że odmawia dreptania na własnych kopytkach – i tu są dwie opcje: albo wiem, że to tylko ściema i lenistwo, albo widzę, że faktycznie już sporo przeszedł i jest zmęczony. Oczywiście pierwsza sytuacja wiąże się z rykiem i przyczepieniem do mojej nogi a druga magiczną zamianą matki w wielbłąda, który oprócz dziecka niesie jeszcze plecak, torbę i takie tam.
I tu jest moment dla tych z rakiety – przechodzi to takie, już z daleka widzę szczęście w oczach, przyspiesza kroku, staje nad synem w tym momencie wielce nieszczęśliwym i się zaczyna:
– Oooo to ja cię zabiorę!
– taki ładny a tak brzydko płacze!
– o jaki brzydki beksa!
– a dlaczego jesteś taki niegrzeczny? Słuchaj mamusi!
I wtedy we mnie, w matce syna mego ukochanego, budzi się zwierz – babo (bo zazwyczaj to baby) odczep ty się od mojego dziecka! Sama się zabierz! Sama jesteś brzydka i niegrzeczna! Sama mnie posłuchaj i spadaj na bambus!
Dlaczego? Dlatego, że nie zgadzam się na to, aby ktoś straszył Jula, żeby przez tak idiotyczną metodę wychowawczą (?!!?) mój syn bał się później starszych ludzi. A za hasło „ja cię porwę” powinno się karać pracami społecznymi. Julian jest jeszcze stosunkowo niewielkim człowiekiem, ale rozumie wiele i z dnia na dzień rozumie więcej. I za każdym razem, jak obca osoba straszy go, że go porwie mam wrażenie, że okrada nas ona z tak długo (ba! Całe jego życie!) trwającego budowania poczucia bezpieczeństwa. I codziennie, niezmiennie powtarzam mojemu dziecku, że nigdy nikt nam go nie porwie, że nie pozwolę go nikomu mi zabrać nawet jak będzie krzyczał najgłośniej na świecie i tupał z najgłupszego powodu… I codziennie, niezmiennie mu powtarzam, że na miłość naszą nie musi zasługiwać – ma ją od razu, bez powodu, bez granic, bez warunków. Że jego płacz nigdy nie będzie skutkował oddaniem go obcej osobie, że nigdy nie wpłynie na miłość do niego – płaczem można zepsuć humor, ale nie miłość!
Tylko jak mu wytłumaczyć to, dlaczego ktoś mu tak mówi? Nie wiem. Nie powiem mu, że ta pani była po prostu głupia – bo tego nie wiem. Mówię zazwyczaj, że pani żartowała, a że poczucia humoru nie ma to żart zamienił się w suchara…
A takich ludzi łazi wszędzie pełno. Chodzą i straszą obce dzieci, po co – nie mam pojęcia… Nie wiedzą, dlaczego dziecko płacze, nie przyjdzie im do głowy, że może chore, może ząb wypadł, może miało smutny dzień w przedszkolu, może go przyjaciel w przypływie złości ugryzł… Nie zastanowi się nad tym, że to rodzic najlepiej potrafi zająć się swoim dzieckiem, najlepiej wie, w jaki sposób z nim postępować (uwaga – w każdej sytuacji), że to on jest od wychowywania swojego dziecka i taka „przysługa” jest po prostu niemile (oj jak bardzo niemile) widziana a wręcz zbędna i szkodliwa…
Ja podejrzewam, że te baby z całego osiedla schodzą się potem wieczorem i rozważają, która skuteczniej przestraszyła jakie dziecko…
Natalanka 